آزمون آنلاین درس 18 فارسی دوازدهم

1

دادم دل و دین را به هوای لب لعلت وز نـوش لبـت بهـره به جز نیش ندارم

2

ز بـهـر دانـة خالت همیشه مرغ دلم به دام زلف تو گر مبتلاست گو می باش

3

در دام بـلا دانـة خــال توام افـکـند ای بـس که فـتد مرغ به دام از پی دانه

4

گر چو پروانه بسوزد دلم از شمع رخت جـز هـوای تو گـزیــدن نبـود آیـینـم

1

گل و بیـد و کنـار آب و مهتـاب شکر بیدار و خسرو در شکرخواب

2

رطب شیرین و دست از نخل کوتاه زلال اندر میـان و تشـنه محروم

3

کمین مـولای تو صاحـب کلاهان به خـاک پای تو سـوگند شاهان

4

تو از ما فـارغ و مـا با تـو هـمـراه ز مـا فـریـاد می آید تو خاموش

1

تشخیص – اغراق – مراعات نظیر – کنایه – ایهام تناسب

2

ایهام تناسب – مجاز – تضاد – تشبیه – مراعات نظیر

3

تشبیه – کنایه – ایهام تناسب – جناس – تشخیص

4

مجاز – تشبیه – اغراق – جناس – تضاد

1

نـگــارا تـکیـه بـر حُـسن و جـوانـی مـکـن چنـدیـن که چنـدیـن بر نتـابد

2

گـرد لبت بنفشـه از آن تازه و تر است کآب حـیات می خـورد از جویبار حُسن

3

تازگی در باغ حُسنت بس که بی اندازه است هر چه در وصف گل روی تو گویم تازه است

4

عشق او بر جان و دل هر لحظه گردد تازه تر چون رُخَش را هر زمان حُسن و جمالی دیگر است

1

اگـر پادشـاه هسـت و گـر پیـنه دوز چـو خـفتند گردد شـب هـر دو روز

2

بیا که بی تو دل خسته غرق خوناب است مرا نه طاقت صبر و نه زهرة خواب است

3

وصـال مـا و شـما دیـر مـتـفـق گـردد که مـن اسـیر نیـازم تو صـاحب نازی

4

تـو را صـبا و مـرا آب دیده شـد غمّـاز و گـرنه عـاشق و معشوق رازداران اند

1

چندین سخن عشق که گفتند و شنیدید کس حق محبت نتوانست ادا کرد

2

حُسن در هر نظری جلوة دیگر دارد سخن تازه محال است مکرر گردد

3

چون توانم که به پایان برم این دفتر از آنک قصة عشق من و حُسن تو را آخر نیست

4

در هر زبان که می شنوم گفت و گوی ماست در هر طرف که می شنوم ماجرای اوست

1

گویند مگو سعدی چندین سخن از عشـقش می گویم و بعد از من گویند به دوران ها

2

شاد باش از حُسن خود کز وصف تو سحر حلال طبع «خاقانی» به نظم آورد و دیوان تازه کرد

3

سـودای زلـف و خـالـت در هـر خـیـال نایـد انــدیشـة وصـالت جـز در گمـان نگنجـد

4

یک عمـر می توان سخـن از زلـف یـار گفـت در بند آن مباش که مضمون نمانده اسـت

1

نیمه شب بود و غمی تازه نفس ره خـوابم زد و مـانـدم بـیـدار

2

چو گل هر جا که لبخند آفرینی به هـر سـو رو کنی لبخـند بینی

3

بیمار خنده های توام بیشتر بخند خورشید آرزوی منی گرم تر بتاب

4

از یاد تو کجا بگریزم که بی گمان تا وقت مرگ دست ندارد ز دامنم

1

ب – ج – الف – د – هـ

2

ج – د – الف – هـ - ب

3

ج – د – ب – الف- هـ

4

د – الف- ج – هـ - ب

1

به دوستی که اگر زهر باشد از دستت چنان به ذوق ارادت خـورم که حـلوا را

2

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

3

مرغ جایی که علف بیند و چیند گردد مرد صاحب نظر آن جا که وفا بیند و جود

4

خرّم تنی که جـان بدهد در وفـای یار اقبال در سـری که شـود پـایمال دوسـت