آزمون آنلاین درس6 فارسی یازدهم

1

الف - ب – ه

2

ب - ج – ه

3

ب - د – ه

4

ج - د – ه

1

پس زانو منشین و غم بیهوده مخور - که ز غم خوردن تو رزق نگردد کم وبیش

2

رفته چون مور از قناعت پای سعی من به گنج - در تلاش مسند دست سلیمان نیستم

3

جویای توست خوشۀ گندم به صد زبان - بر پای سعی سلسلۀ آهنین گذار

4

چه در کار و چه در کار آزمودن - نباید جز به خود محتاج بودن

1

در کارگاه عشق است تدبیر عقل بیکار - طوفان نمی کند گوش تعلیم ناخدا را

2

عقل گوید که از عالم وحدت مگذر - که بسی دوست نما دشمنِ بدخواه بود

3

نقد جان بر سر سودای جنون باخته ایم - ایمن از وسوسۀ عقل زیان کار شدیم.

4

به زور عقل گذشتن ز خود میسّر نیست - مگر بلند شود دست و تازیانۀ عشق

1

گو برو در پس زانوی سلامت بنشین - آن که از دست ملامت به فغان می آید.

2

مترس از جان فشانی گر طریق عشق می پویی - چو اسماعیل باید سر نهادن روز قربانی

3

زبان تیشه با فرهاد گفتا در دم رفتن - که راه کوی شیرین را ز سر باید قدم کردن

4

دل در طلب خندۀ شیرین تو خون شد - جان در طمع لعل شکرخای تو افتاد.

1

عافیت می طلبی رو سر خودگیر که عشق - قهرمانی است که از دار بوَ د چوگانش

2

دل خواست تا برآید با عشق و برنیامد - مردانه رفته باشی با عشق اگر برآیی

3

نه مرد عشق او بودی دلا گفتیم و نشنیدی - طریق عشق ورزیدی و حال خویشتن دیدی

4

خانه از پای بست ویران است - خواجه در بند نقش ایوان است.

1

گر همی لعل بایدت کان کَن - ور همی عشق بایدت جان کَن

2

به هر کاری که باشد تا توانی - خدا را یاد کن دیگر تو دانی

3

ارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست - در حضرت کریم تمنّا چه حاجت است.

4

رو بجو یارِ خدایی را تو زود - چون چنان کردی خدا یا رِ تو بود

1

الف – ج

2

الف – د

3

ب – ج

4

ب – د

1

ای خداوندان نعمت اگر شما را انصاف بودی و ما را قناعت رسم سؤال از جهان برخواستی

2

چنین اتّفاق نادر افتد و بر نادر حکم نتوان کرد، زنهار تا بدین طمع دگرباره گرد ولع نگردی

3

دو درویش ملاذم صحبت یکدگر سفر کردی، یکی ضعیف بودی که هر دو شب افطار کردی

4

این طایفه را طريق آن است که تا اشتها قالب نشود نخورد و هنوز اشتها باقی بود که دست از طعام بدارند.

1

فرصتِ آن پشه راندن هم نبود - از نهیب حملۀ گرگ عنود

2

دارو سبب درد شد اینجا چه امید است - زایل شدن عارضه و صحت بیمار

3

حاسدا تا من بدین درگاه سلطان آمدم - برفتادت غلغل و برخواستت ویل و غریو

4

بر زمین است و ولیکن مرکب اقبال او - هر زمان اندر عنان آسمان ساید عنان

1

ای آشنای کوی محبّت صبور باش - بیداد نیکوان همه بر آشنا رود.

2

صبر کن بر نَ فَس گرم خود ای تشنه جگر - که چو دل آب شود چشمۀ حیوان گردد.

3

صبوری ورز اگر خواهی که کام دل به دست آری - سرانجام همه کارت بُود از صبر پابرجا

4

هر آن کسم که نصیحت همی کند به صبوری - به هرزه باد هوا می دمد بر آهن سردم