آزمون آنلاین درس 1 فارسی یازدهم

1

همت ز دل و عرض تجمل بود از دست - منت ز خلایق بود و رزق ز خالق

2

رزق چون زود دهد دست به هم زود رود - نکنم شکوه اگر روزی من دیر آید.

3

نرفت از پیش کاری چون به دست وپا زدن صائب - دو دست سعی را بر پشت بستم تا چه پیش آید (ج)

4

رزق هرچند بی گمان برسد - شرط عقل است جستن از درها

1

خدای، کار چو بر بنده ای فروبندد - به هرچه رنج برد دردسر بیفزاید.

2

صائب به گناه دو جهان از کرم او - نومید نگردی که خداوند کریم است.

3

بلند آن سر، که او خواهد بلندش - نژند آن دل، که او خواهد نژندش.

4

عزّت شاه و گدا زیر زمین یکسان است - می کند خاک برای همه کس جا خالی

1

عجب بر ذنخدان آن دل فریب که هرگز نبوده است بر سرو سیب

2

گهی که جرم مرا پیش تو حساب کنند تو رشحه ای ز کرم های بی حساب بریز

3

خصمی که تیغ کافرش اندر غزا بکشت خونش بریخت ابروی همچون کمان دوست

4

کنون به عرض صله خاطر من آشوب است کنون به جای درم در کف من آزار است.

1

بهارستان، کلیله ودمنه

2

گلستان، روضۀ خلد

3

اسرارالتوحید، تاریخ بیهقی

4

فيه ما فيه، جوامع الحکایات

1

سرو رفتاری صنوبر قامتی - ماه رخساری ملایک منظری

2

مرا دلی است گرفتار عشق دلداری - سمن بری، صنمی، گلرخی، جفاکاری

3

همای فری طاووس حسنی و طوطی نطق - به گاه جلوه گری چون تذرو رفتاری

4

بنفشه زلفی نسرین بری سمن بویی - که ماه را بر حسنش نماند بازاری

1

تنها نه من به دانۀ خالت مقیدم - این دانه هرکه دید گرفتار دام شد.

2

تنها نه من به دانۀ خالت مقیدم - این دانه هرکه دید گرفتار دام شد.

3

آن مدعی که دست ندادی به بند کس - این بار در کمند تو افتاد و رام شد.

4

شرح غمت به وصف نخواهد شدن تمام - جهدم به آخر آمد و دفتر تمام شد.

1

چون گل رعنا خزان را در قفا دارد بهار از ورق گردانی باد خزان غافل مباش.

2

شانه می آید به کار زلف در آشفتگی آشنایان را در ایام پریشانی بپرس.

3

وقت بی برگی کرم با بینوایان خوش نماست در خزان از بلبلان ای باغبان غافل مباش.

4

گره تا می توانی باز کن از کار محتاجان چو بیکاران به ناخن گردن خود را مخار اینجا.

1

گریۀ دل های شب آیینه ام را صاف کرد - نور بینش همچو شمع از چشم گریان یافتم.

2

مرا چون اشک هر سو می دواند چشم پرکاری - که هر مژگان او در عالم دیگر کند بازی.

3

گریۀ مستانه نگشود از رگ جانم گره - تاک را در گریه کردن عقده از دل وا نشد.

4

سوز ای دل که تا خامی نیاید بوی دل از تو - کجا دیدی که بی آتش کسی را بوی عود آید.

1

گر کند آفاق را چون صبح از احسان روسفید - نیست جز گرد کدورت رزق من زین آسیا

2

سعی در رزق کسان دل را منوّر می کند - کم بود دل های شب بی شمع بالین آسیا

3

بی تردد، دام نِ روزی نمی آید به دست - می کند با کاهلان این نکته تلقین آسیا

4

پوچ سازد مغزها را چرخ تا روزی دهد - باشد از ریزش فزون آوازۀ این آسیا

1

دمنه دانست که اگر این سخن ظاهر کند درحال، برائت ساحت و نزاهت جانب خویشتن ظاهر گرداند.

2

کسی که بر مراد خود قادر گردد و در حفظ آن اهمال نماید، در سوز ندامت افتد و به غرامت مأخوذ گردد.

3

اگر درویش سخاوت ورزد به اسراف منصوب شود و اگر به وقار گراید کاهل نماید و اگر فصاحت نماید نسخته گوی نام کنند.

4

هرکه در ادای شکر و شناختِ قدرِ نعمت، غفلت ورزد، نام او در جریدۀ عاصیان مثبت گردد و ذکر او از صحیفۀ شاکران محو شود.